آدم‏های زندگی من...

نمی‏دونم تو زندگی آدما چه قدر ممکنه که آدم‏هایی وارد بشن که بخوای لحظه لحظه باهاشون باشی، بفهمیشون، حسشون کنی، و با تک تک ذرات وجودت باهاشون باشی... آدمایی که به نظرت یکتا هستن... هرکدومشون به نوع خاصی...
من در این 23 سال و اندی آدم‏هایی داشتم و دارم که با تمام وجود حسشون کردم ... کسایی که منو به طرز خاصی درک می‏کنند... و به طرز شگفت آوری دارای درک بالایی هستند...
حالا این آدم ها دارن می‏رن... دارن می‏رن و من هم دارم می‏رم... ما پراکنده می‏شیم... حداقل در سه کشور مختلف... و عده‏ای هم می‏مونن و می‏شه 4 کشور... دو تا از این کشورها باهم یه قاره هستند... و می‏تونی پراکندگی رو تصور کنی...
امشب نیلوفر می‏ره و من نتونستم باشم... چند روز دیگه رامتین می‏ره، لیلی می‏ره و بعد احسان... احسان می‏ره و من واقعا موقع خداحافظی نیستم... مثل امشب که نبودم...
دلم پیش آدم‏هایی از جنس بالا می‏مونه... آدم‏هایی که معلوم نیست چند وقت دیگه ببینمشون... و زندگی سخت و سخت و سخت تر می شه! و انتخاب من و دیگران باهم این صحنه رو ساخته! صحنه‏ای که باورش سخته... اما حقیقت داره و خواه یا ناخواه می‏گذره... می‏گذره... می‏گذره...