گاهی یک سری چیزها برایت مهم هستند و براساس آن ها رفتار می کنی. بعد فکر می کنی که اگر در شرایط مشابه بودی دلت می خواست که همین رفتاری که تو می کنی با تو داشته باشند. مثلا دلت می خواهد آدم های نزدیکت از بخش های مهم زندگیت سوال کنند و برایشان مهم باشی. حس می کنی که به یادت هستند. وقتی همچین رفتار مشابهی را با آدم های نزدیکت می کنی و می بینی که فرار می کنند دلت می گیرد. غافل از این که آدم ها با هم فرق دارند! و تو حواست نیست. باید حواسم باشد. مهم است.
بعد خوشحال می شوی که ناراحتیت را ابراز می کنی و از این توهم درمیایی... چه قدر خوب است.
اما حالت برعکسش هیچ وقت از یادت نمی رود. چیزی برایت مهم است و برایش دست و پا می زنی ولی نزدیکانت حسش هم نمی کنن و برایشان بی اهمیت است... بعد دلت می گیرد که آه و صد آه ... کاش برایت مهم نبود هیچ وقت. کاش هیچ وقت چیزهای مهمت به دیگران و زندگی آن ها ربطی پیدا نمی کرد... کاش فقط خودت بودی و خودت...
بعد یاد خیلی چیزها می افتی... چند بار آدم ها نزدیکت را این گونه رنجانده ای؟
بعد می فهمی که هیچ وقت چیزها سرجایشان نیست...
بعد خوشحال می شوی که ناراحتیت را ابراز می کنی و از این توهم درمیایی... چه قدر خوب است.
اما حالت برعکسش هیچ وقت از یادت نمی رود. چیزی برایت مهم است و برایش دست و پا می زنی ولی نزدیکانت حسش هم نمی کنن و برایشان بی اهمیت است... بعد دلت می گیرد که آه و صد آه ... کاش برایت مهم نبود هیچ وقت. کاش هیچ وقت چیزهای مهمت به دیگران و زندگی آن ها ربطی پیدا نمی کرد... کاش فقط خودت بودی و خودت...
بعد یاد خیلی چیزها می افتی... چند بار آدم ها نزدیکت را این گونه رنجانده ای؟
بعد می فهمی که هیچ وقت چیزها سرجایشان نیست...
این نظر توسط یک سرپرست وبلاگ حذف شد.
پاسخحذف