وقتی که انتخاب رشته کردم، به دلایلی انتخاب رشته ام با علایقم جور نبود... الویت هایی که بود واقعا اونی نبود که می خواستم. که کنکور ما بومی شد! واقعا شُک آور بود اما برای من تبدیل به نعمت شد... نعمتی که این روزا بیشتر می فهممش. وقتی که می اومدم، دوستام (الهام و هانیه) با این که رتبه هاشون واقعا خوب بود، مشهد موندن... من برام خیلی سخت بود. بعد از 7 سال باهم بودن، اونا می موندن و من تنها وارد جایی می شدم که نمی شناختمش... اون روزا ناراحت بودم، خیلی! همون موقع ها بود که با نیلوفر صحبت می کردم. هنوز حرفاش یادمه که می گفت گاهی اتفاقایی می افته که شاید اون موقع درکشون نکنی، مطمئن باش دوستایی پیدا می کنی که بهتر درکت می کنن، بهتر می فهمنت، باهاشون راحت تری... و من غر زدم که امکان نداره! و من نمی فهمیدم...
الان بعد از گذشت 2 سال و 2 ماه از اون روزا به حقیقت حرفاش رسیدم. من دوستای خیلی خوبی پیدا کردم، کسایی که بودن کنارشون و حرف زدن باهاشون بهترین زمانم رو می سازه. کسایی که در مواقعی در کنارم بودند که اگه نمی بودن معلوم نبوده چه بلایی سرم می اومده، کسایی که در لحظه لحظه زندگیم نقش داشتن...
دوستای خوبم! اومدم اینجا که بگم ممنونم ...
پ . ن 1: با مامان که حرف می زدم می گفت من هیچ وقت دوستایی به خوبی دوستای تو نداشتم... قدرشون رو بدون! (به خصوص 3 تاشون ;) )
پ. ن 2: بهانه ی نوشتن این مطلب امروز عصر(سه شنبه 2 آذر 89) بود. امروز برام روز خیلی خوبی بود. (و امیدوارم تا نصف شب این خوشحالیم کامل بشه ;) )
پ.ن 3: بابام نصف شب میاد بعد از بیشتر از 2 ماه...
